Hitte, schitterende tempels en een gruwelijke geschiedenis.
15 december 2015 - Phnom Penh, Cambodja
We zijn aangekomen in Cambodja, Phnom Penh om precies te zijn. Wat een rust aan ons hoofd, vergeleken met Vietnam. Maar wat een warmte. Daar moeten we aan wennen. Maar heerlijk geen verkeer dat constant toeterd en ze kennen de verkeersregels! Ze stoppen namelijk voor rood bij stoplichten. Wat een omschakeling. We krijgen het gevoel van rust in deze enorm grote stad. Het is een makkelijke stad. Als je de hoofdwegen kent, kun je in de hele stad de weg vinden. Erg prettig dus.
De eerste dag in de stad gaan we naar Wat Phnom. De tempel en de berg, waarnaar de stad is vernoemd. We hebben een mooi uitzicht over de stad. En de tempel is mooi. Vergeleken met Vietnam vind ik de tempel mooier dan de tempels daar. Waarschijnlijk omdat ze beter onderhouden zijn en er meer verschillende ornamenten zijn. Daarna gaan we naar de central market. Het gebouw is een van de mooiste marktgebouwen die ik tot nu toe heb gezien. Misschien niet een van de meest praktisch ingerichte markt, maar wel een van de grootste tot nu toe. Het fijne is wel dat alles per afdeling is ingedeeld, dus: elektronica, textiel, sieraden, eten en bloemen. Makkelijk om doorheen te lopen dus. Die dag bezoeken we verder nog een aantal tempels en lopen langs de Royal Palace. Ik verbaas me over de details die alle gebouwen hebben. Alles is zo gedetaileerd en vol kleur. Leuk om te zien dus.
De tweede dag maken we ons klaar voor misschien wel een van de meest ingrijpende dagen van onze hele reis. We gaan namelijk naar het Tuol Sleng museum en de Killing Fields. Voor hen die de geschiedenis van Cambodja niet kennen: In 1975 kwam Pol Pot aan de macht in Vietnam. Hij was leider van de Khmer Rouge. Waarom nou Khmer Rouge (rouge = rood en staat voor dictatuur). Pol Pot wilde dat het land zelfvoorzien zou worden. Het Khmer Rouge leger verjaagde iedereen de steden uit om vervolgens op het platteland te laten wonen. Er was in die tijd weinig voedsel, dus de meeste mensen stierven al onderweg. En als de stadse mensen op het platteland aankwamen wisten ze niet eens hoe ze rijst moest en verbouwen. De hogere opgeleiden werden gevangen genomen. Zij werden soms wel 3 keer per dag gemarteld om te bekennen dat ze schuldig waren. Het wreedste is dat het ze zoveel mogelijk pijn moesten lijden en er wrede manieren waren om deze mensen te vermoorden. Een volk dat op zijn eigen volk jaagd, ik kan niet goed bij dat idee. In het museum zijn de kamers en de ruimtes waar gevangenen verbleven nog in tact gebleven. Met behulp van foto's wordt duidelijk hoe die tijd was. Uit Tuol Sleng zijn ooit 7 mensen levent gekomen, waaronder een kunstenaar. Hij schildert de verhalen van die tijd en de manier waarop de gevangenen gemarteld werden. Een van de meest indrukwekkende dingen in het museum vind ik de duizenden foto's die over tientalle kamers verspreid staan. Het zijn de foto's van de gevangenen die bij binnenkomst gemaakt zijn. Elk gezicht staart je aan. Het ene gezicht lacht, de ander huilt en weer een ander kijkt radeloos. Bij sommige gezichten zie je de dood al in hun ogen. Het gekke is dat meer dan 75% nog steeds niet geïdentificeerd is. Ik vind het een gruwelijke idee.
Hierna gaan we door naar de Killing Fields. Hier zijn massagraven. De meeste gevangenen werden hiernaartoe gebracht en kwamen hier aan het einde van hun leven. Er zijn onwijs veel massagraven. De gevangenen werden vaak dood geslagen met geweren, hakbijlen of bamboestokken om kogels te besparen. Op het terrein liggen stukken stof in de grond. Een audioguide verteld dat dit de kleding is van gevangenen. Het zit vast in de grond en kan er niet meer uit. Bij elke flinke regenbui komen botten en kledingresten naar boven. Ik vind het bizar. Om alle slachtoffers te gedenken is er een gedenkbeeld gemaakt. Het is een gebouw met 14 lagen. Op deze lagen liggen allemaal schedels en andere botten van de slachtoffers. Het is ergens een raar idee, maar dit is voor de cambojanen de manier om deze gebeurtenisssen te gedenken. Een hele generatie is weggevaagd. Het land heeft nu ondertussen wel universiteiten, maar toch is door 4 jaar het Pol Pot regime alle kennis en wijsheid uit een land weg. Het is een dag met veel indrukken, maar goed om te zien, zodat we de geschiedenis van Cambodja leren begrijpen.
De derde dag in Phnom Penh hebben we een kookcursus. We maken 2 traditionele Khmer maaltijden. Het is smaakvol, redelijk simpel maar super lekker. We maken een salade en een traditionele curry. Die middag slenteren we langs nog een aantal tempels en het Independence monument.
De vierde dag gaan we naar de New Life school. Het is een project van Piet en Dawn. We komen de school in en alle kinderen komen op ons afgerend. Ze willen dolgraag op de foto en gaan ervoor poseren. We mogen alle klaslokalen zien en spreken een aantal vrijwilligers. De school heeft 4 verdiepingen en heeft bijna geen uitbereidingsmogelijkheden meer. Ik vind het leuk een beeld te hebben gekregen van het project waar ik in Nederland zoveel over hoorde. Na de rondleiding gaan we terug naar de centrale markt. Deze keer lopen we door alle smalle gangpaden heen. Het is leuk om te zien, maar niet veel bijzonders.
Nu zitten we in de bus naar Siem Reap. Op naar de tempels van Angkor. We rijden over het platteland en het uitzicht is heel anders dan in Vietnam. We hebben gelukkig een geasfalteerde weg, maar er is veel zand te zien. De meeste huizen bestaan uit golfplaten en ander materiaal. Heel anders dan Vietnam, waar de meesten een houten of stenen huis hadden op het platteland. Een ding is zeker allebei de landen zijn compleet anders. We zijn er klaar voor om nog meer van Cambodja te zien!
De eerste dag in de stad gaan we naar Wat Phnom. De tempel en de berg, waarnaar de stad is vernoemd. We hebben een mooi uitzicht over de stad. En de tempel is mooi. Vergeleken met Vietnam vind ik de tempel mooier dan de tempels daar. Waarschijnlijk omdat ze beter onderhouden zijn en er meer verschillende ornamenten zijn. Daarna gaan we naar de central market. Het gebouw is een van de mooiste marktgebouwen die ik tot nu toe heb gezien. Misschien niet een van de meest praktisch ingerichte markt, maar wel een van de grootste tot nu toe. Het fijne is wel dat alles per afdeling is ingedeeld, dus: elektronica, textiel, sieraden, eten en bloemen. Makkelijk om doorheen te lopen dus. Die dag bezoeken we verder nog een aantal tempels en lopen langs de Royal Palace. Ik verbaas me over de details die alle gebouwen hebben. Alles is zo gedetaileerd en vol kleur. Leuk om te zien dus.
De tweede dag maken we ons klaar voor misschien wel een van de meest ingrijpende dagen van onze hele reis. We gaan namelijk naar het Tuol Sleng museum en de Killing Fields. Voor hen die de geschiedenis van Cambodja niet kennen: In 1975 kwam Pol Pot aan de macht in Vietnam. Hij was leider van de Khmer Rouge. Waarom nou Khmer Rouge (rouge = rood en staat voor dictatuur). Pol Pot wilde dat het land zelfvoorzien zou worden. Het Khmer Rouge leger verjaagde iedereen de steden uit om vervolgens op het platteland te laten wonen. Er was in die tijd weinig voedsel, dus de meeste mensen stierven al onderweg. En als de stadse mensen op het platteland aankwamen wisten ze niet eens hoe ze rijst moest en verbouwen. De hogere opgeleiden werden gevangen genomen. Zij werden soms wel 3 keer per dag gemarteld om te bekennen dat ze schuldig waren. Het wreedste is dat het ze zoveel mogelijk pijn moesten lijden en er wrede manieren waren om deze mensen te vermoorden. Een volk dat op zijn eigen volk jaagd, ik kan niet goed bij dat idee. In het museum zijn de kamers en de ruimtes waar gevangenen verbleven nog in tact gebleven. Met behulp van foto's wordt duidelijk hoe die tijd was. Uit Tuol Sleng zijn ooit 7 mensen levent gekomen, waaronder een kunstenaar. Hij schildert de verhalen van die tijd en de manier waarop de gevangenen gemarteld werden. Een van de meest indrukwekkende dingen in het museum vind ik de duizenden foto's die over tientalle kamers verspreid staan. Het zijn de foto's van de gevangenen die bij binnenkomst gemaakt zijn. Elk gezicht staart je aan. Het ene gezicht lacht, de ander huilt en weer een ander kijkt radeloos. Bij sommige gezichten zie je de dood al in hun ogen. Het gekke is dat meer dan 75% nog steeds niet geïdentificeerd is. Ik vind het een gruwelijke idee.
Hierna gaan we door naar de Killing Fields. Hier zijn massagraven. De meeste gevangenen werden hiernaartoe gebracht en kwamen hier aan het einde van hun leven. Er zijn onwijs veel massagraven. De gevangenen werden vaak dood geslagen met geweren, hakbijlen of bamboestokken om kogels te besparen. Op het terrein liggen stukken stof in de grond. Een audioguide verteld dat dit de kleding is van gevangenen. Het zit vast in de grond en kan er niet meer uit. Bij elke flinke regenbui komen botten en kledingresten naar boven. Ik vind het bizar. Om alle slachtoffers te gedenken is er een gedenkbeeld gemaakt. Het is een gebouw met 14 lagen. Op deze lagen liggen allemaal schedels en andere botten van de slachtoffers. Het is ergens een raar idee, maar dit is voor de cambojanen de manier om deze gebeurtenisssen te gedenken. Een hele generatie is weggevaagd. Het land heeft nu ondertussen wel universiteiten, maar toch is door 4 jaar het Pol Pot regime alle kennis en wijsheid uit een land weg. Het is een dag met veel indrukken, maar goed om te zien, zodat we de geschiedenis van Cambodja leren begrijpen.
De derde dag in Phnom Penh hebben we een kookcursus. We maken 2 traditionele Khmer maaltijden. Het is smaakvol, redelijk simpel maar super lekker. We maken een salade en een traditionele curry. Die middag slenteren we langs nog een aantal tempels en het Independence monument.
De vierde dag gaan we naar de New Life school. Het is een project van Piet en Dawn. We komen de school in en alle kinderen komen op ons afgerend. Ze willen dolgraag op de foto en gaan ervoor poseren. We mogen alle klaslokalen zien en spreken een aantal vrijwilligers. De school heeft 4 verdiepingen en heeft bijna geen uitbereidingsmogelijkheden meer. Ik vind het leuk een beeld te hebben gekregen van het project waar ik in Nederland zoveel over hoorde. Na de rondleiding gaan we terug naar de centrale markt. Deze keer lopen we door alle smalle gangpaden heen. Het is leuk om te zien, maar niet veel bijzonders.
Nu zitten we in de bus naar Siem Reap. Op naar de tempels van Angkor. We rijden over het platteland en het uitzicht is heel anders dan in Vietnam. We hebben gelukkig een geasfalteerde weg, maar er is veel zand te zien. De meeste huizen bestaan uit golfplaten en ander materiaal. Heel anders dan Vietnam, waar de meesten een houten of stenen huis hadden op het platteland. Een ding is zeker allebei de landen zijn compleet anders. We zijn er klaar voor om nog meer van Cambodja te zien!
